Objawy zespołu uwidaczniają się po raz pierwszy zwykle między 20 a 30 rokiem życia. Objawy. Wtórny brak miesiączkowania lub miesiączkowanie skąpe. Niepłodność anowulacyjna — wykres podstawowej temperatury ciała jest w 60—90% przypadków jednofazowy. Owłosienie typu męskiego (na twarzy, klatce piersiowej,między spojeniem łonowym a pępkiem oraz na kończynach). Niekiedy stwierdza się umiarkowaną otyłość. Torbielowatość jajników. Przyczyna. Teorie wiążą przyczynę choroby z zaburzeniem osi podwzgórze przysadka polegającym na nadprodukcji LH w sto­sunku do FSH przy jednoczesnym nadmiernym wytwarza­niu androgenu lub estrogenu. Zbyt duże stężenia estrogenu lub androgenu działają jako czynnik hamujący dalszą produkcję FSH. Brak wystarczających ilości FSH nie pozwala na dojrzewanie pęcherzyków jajnikowych i nie dochodzi do owulacji. Leczenie. Tradycyjne leczenie tej choroby — chirurgiczne wycięcie klina w torebce jajnika — przynosi dobre rezultaty.U 80% kobiet po operacji pojawiają się cykle owulacyjne,a 63% zachodzi w ciążę. Zabieg taki zmniejsza ilość tkanki jajnika, przez co zmniejsza się stężenie estrogenu, a skutkiem tego jest stymulacja produkcji FSH przez przysadkę. Owulację można także wywołać w ponad 70% przypadków przez podawanie klomifenu. Metoda ta również zmienia proporcje między hormonami gonadotropowymi na korzyść FSH, co powoduje dojrzewanie pęcherzyków jajnikowych. Problemy pielęgniarskie. W kontakcie z kobietą, u której występują wszystkie objawy zespołu (owłosienie typu męskiego, otyłość, nieregularne cykle miesiączkowe i niepłodność) pielęgniarka powinna pamiętać, że taka pacjentka może mieć wątpliwości do własnej kobiecości. Taka wątpliwość może być groźna psychicznie i przytłaczająca. Pielęgniarka powinna ustalić, co czuje kobieta w stosunku do jej choroby i starać się ją zrozumieć. Najczęściej chore po prostu potrzebują kogoś, z kim mogłyby porozmawiać o swoich problemach i lękach. Jeśli kobieta nie zna podstaw fizjologicznych swojej choroby, a jest tą sprawą zainteresowana, należy udzielić jej wyjaśnień. Obiektywne przedstawienie pomyślnych wyników różnych metod leczenia powinno dodać jej odwagi i uwolnić ją częściowo od lęku. Jeśli są wskazania do leczenia operacyjnego, dokładne wyjaśnienie na czym będzie polegał zabieg pomoże chorej w zwalczaniu stresu spowodowanego zabiegiem chirurgicznym.